Аллахны атын эсгерип,
Бисмиллях деп башлайым.
Терк окъуна мен сизге
Хапар айтып бошайым.

Буруннгу заманлада
Жашады бир акъылман –
Узакълада, бизде да
Хапарлары айтылгъан.

Аны аты – Ибрахим,
Файгъамбаргъа саналгъан,
Игиликге табыннган,
Халкъы сюйген бир адам.

Жашы болмай, Ибрахим
Аллахдан жаш изледи.
«Бир жаш бер, – деп, Аллахдан
Тохтамайын тиледи. –

Сен жаш берсенг, Аллахым,
Санга къурман этерем,
Сени ючюн бек сюйген
Бир затымы кесерем».

Аллах анга жаш берди.
Анга Исмайыл атады.
Ол, малларын кесдирип,
Къурман этип башлады.

Сора тюшюнде эштди:
«Сюйгенинги кесмейсе!
Былай бла энди сен
Муратынга жетмейсе».

Ол, къалдырмай, къойларын
Къурман этип ташлады,
Хар кечеден тохтамай
Бир тюш кёрюп башлады.

Къычырды анга Жабырайыл:
«Айтханынгы этмединг!
Къурман этип, алыкъа
Сюйгенинге жетмединг!»

Жюз тюеси бар эди –
Барын кесип, аш этди.
Биягъылай, тюшюнде
Биягъы сёзню эштди.

Бар эди аны жюз аты –
Барысын да кесдирди.
Болгъан мюлкюн, къалдырмай,
Барын артын этдирди.

Мурат этди Ибрахим:
«Мен ишими битдирдим,
Сюйгеними къоймайын,
Мен сёзюме жетдирдим».

Дагъыда эштди, дейди,
Кече жукълап, тюшюнде:
«Энтда толмайды сёзюнг,
Жартылыкъ бар ишингде.

Мал кесгенден файда жокъ,
Исмайылны къурман эт.
Олду да бек сюйгенинг, –
Аны алып, таугъа кет!»

Кетмей да ол не этсин –
Аллахха сёз бергенди.
Бу тюшню да, тохтамай.
Жетмиш кече кёргенди.

Кёзю къыймай, жиляды,
Жашын къурман этерге,
Амал тапмай, тебиреди
Таугъа алып кетерге.

Анасына айтды ол:
«Исмайылны хазырла.
Эрттен бла керекбиз
Биз отуннга барыргъа».

Ашатды, кийиндирди,
Жолгъа салды баласын.
Къайгъылы этип къойдула
Аны тапхан анасын.

Ибрахим бла Исмайыл
Таугъа айланып кетдиле.
Бара-бара, экиси
Мина таугъа жетдиле.

Айтды Ибилис Хажаргъа:
«Жашны элтеди кесерге!
Сен керексе, мычымай,
Ызларындан жетерге!»

«Бу сёзлени нек айтдынг,
Эй, къара бетли киши?!
Балалагъа болурму
Аталаны ол иши?»

Анасындан сёз тапмай,
Къайтды Ибилис, къыйнала.
Ызларындан чапды ол,
Жетди аланы Минада.

Жашха къарап, айтды ол:
«Сени элтеди кесерге,
Атанг мурат этеди
Сени къурман этерге».

Айтды Исмайыл: «Эй, киши,
Ата этерми бу ишни?!
Нек алдайса сен мени,
Къара бетли сен киши?»

Ийнанмады Исмайыл
Аны айтхан сёзюне –
Ташны алды къолуна,
Урду аны кёзюне.

Дагъыда бир таш алып,
Урду аны башына.
Ол таш бла аны ол
Жара салды къашына.

Айтды анга атасы,
Жашырмады бир жугъун:
«Жетди бюгюн этерге
Уллу Аллахны буйругъун...»

Хазыр болду Ибрахим
Жашны къурман этерге,
Кёзю къыймай, жиляды
Аны башын кесерге.

Къыбылагъа айланып,
Тюз тохтады Ибрахим,
Бичакъ алып къолуна,
Хазыр болду бу халил.

Жаныуарла, жыйылып,
Анга бары жиляды.
«Не этер бу халил?» – деп,
Аллах аны сынады.

Бичакъны жаш кёрюр деп,
Аны жаны къыйналды.
Кёрмесин деп бичакъны,
Жашны кёзюн байлады.

«Кёзлерими байлама,
Атам, байла санымы.
Мени анама кёргюзтме
Кёлегимде къанымы».

Бичакъ тартды бойнуна –
Бичакъ аны кесмеди.
Ырахат болуп жатды жаш,
Орнундан да тепмеди.

Ташха тартды бичакъны,
Аны сынап кёрюрге.
Ташны кесип, ол бичакъ
Ётюп кетди тюбюне.

Бичакъ къалай кесер эд,
Кесме десе анга Аллах!
Жашчыкъ къалай тебер эд,
Тепме десе анга Аллах!

Азат этип жашны, Аллах
Къочхар ийди орнуна.
Сёзюн тутханы ючюн
Ыразы болду къулуна.

Текбир этип, ол къочхар
Исмайылгъа эннгенди.
Къутулгъанын Исмайыл
Олсагъатдан билгенди.

Таууш келди башындан:
«Муратынга жетдинг, – деп, –
Ыразы болдум мен санга:
Айтханынгы этдинг, – деп. –

Файгъамбарым, Ибрахим,
Сен билдирдинг ишинги.
Келтиргенсе орнуна
Кёре тургъан тюшюнгю».

Кёп шукурла этди ол,
Жашы азат болгъанда.
Къууандырды Хажарны,
Жашын алып баргъанда.

Муну ючюн борч болду
Бизге къурман этерге,
Салат-салам салыгъыз –
Муратлагъа жетерге.

Хар жыл сайын, тохтамай,
Сиз къурманла этигиз.
Машхар кюнде, къыйналмай,
Сыйратындан ётюгюз.

Сиз сюйсегиз, юмметле,
Ырахат болгъа жаныгъыз –
Хар заманда, тохтамай,
Салауатла салыгъыз.

Кязим харип, сен айтдынг
Ибрахимни назмусун.
Сууапларынг кёп болсун,
Гюнахларынг аз болсун!..

Хар балагъа къыйынлыкъ
Келген ачы сагъатда
Акъ къочхары макъырып
Келсин аны къатына!