Мен уста эдим къара атаргъа ышаннга,
Джалчы болгъан эдим Абайланы Хасаннга.
Бек джарай эдим мен, артыкъсыз да къой малгъа,
Джарашханем джарлылыкъдан беш джылгъа.
Хар къуллукъну тамам ол айтханча битдирдим,
Юч джюз Къойну кютюб минг къойгъа джетдирдим.
Мен кюрешдим, таймай сууукъ таякъ тутханлай,
Джанымы аямай, кече кюн да чабханлай,
Къара къамамы белимден тешмей такъгъанлай.
Кийимлерим мени сирке болуб, бит болуб,
Мал кюте эдим, кечем кюнюм да ит болуб.
Беш джыл кюрешиб, урунуб, къой джал чыгъардым,
Кёб артыкълыкъла, кёб къыйынлыкъла сынадым,
Мал атаргъа деб мен гёзенекле къурадым.
Сау юч кюнню джалчыгъымы бер деб джыладым,
Хакъ бермезлигин туура ажымсыз таныдым.
Абай улу бир да тоймай эди къанымдан,
Ол хар заманда тойдура эди джанымдан,
Сермеген эдим къама бла аны къарнындан.
Ант этген эди джалчыгъа артыкълыкъ этерге,
Киши хакъ ашаб, уллу байлыкъгъа джетерге.
Стауатда басдырылыб къалды сары алтын,
Чемич эркечни джалчынга берир амалтын.
Харам ачханы кёб джыйгъан эдинг кюбюрге,
Кеси хакъым ючюн джибердиле Сибирге.