Махтау болсун бир Аллахха бу келям!
Файгъамбаргъа болсун салауат-салам!

Сора болсун – асхабына, алина!
Андан сора – муслийманны барына!

Ай, мукъмин ай, тынгыла бу сёзлеге;
Жилямукъла келир, эштсенг, кёзлеге.

Алдатмай тур кесинги дуния малгъа,
Ышанмай тур келип къаллыкъ ажалгъа.

Амал эт, эркинлик къолдан кетгинчи,
Къайгъынгы кёр, ажал санга жетгинчи.

Узун тутма бу дунияда амалны,
Унутмай тур санга келлик ажалны.

Кёп жыйма бу дунияны кир малындан,
Санга айтама ёлмекликни халындан:

Ёлюр ауруу тийип, алай жатарса,
Бир заманда, уянып, кёзюнгю ачарса.

Къаргъанырса – къоймай намаз къылыргъа,
Мюлкюнгю берип, башынгы жулургъа.

Этгенлеринг тюше башлар эсинге,
Къоркъуу келир ол заманда кесинге.

Къабыл болмаз ол заманда сёзлеринг,
Бу дуниягъа къарай кетер кёзлеринг.

Азырайыл алыр сени жанынгы,
Олсагъатдан тюзетирле санынгы.

Моллала къангагъа салып жууарла,
Эки къаты акъ бла да чулгъарла.

Жансыз атха салып, жолгъа чыгъарла,
Ахлуларынг сени ызынгдан жилярла.

Жамауатынг санга намаз къылырла.
Элтип сени тар къабыргъа салырла.

Терк къуярла юсюнге анда топуракъ...
Жан кирир да, къобарса сен къоркъаракъ.

Ол заманда билирсе ёлгенинги,
Кёрюрсе тар къабыргъа киргенинги.

Къулакъ салырса анда келямлагъа,
«Сауман!» – деп къычырырса адамлагъа.

Бир адам да эштмез анда сёзюнгю,
Кёрюрсе къабырда жангыз ёзюнгю.

Адамла да, кёмюп, къайтып кетерле.
Мычымайын Мункир, Накир жетерле.

Аллах, файгъамбардан сууал этерле,
Уллу гитче къой май, алай тинтирле.

Ашхы болсанг, сени ариу кёрюрле,
Бири соруп, бири жууап берирле.

Бек сурарла: «Айтчы!» – деп намазынгдан,
Хыйыуанла жилярла ауазынгдан.

Мункир урса – сени кёкге миндирир,
Накир урса – сени жерге сингдирир.

Мункирни аузундан отла чачылыр,
Къабыргъа жаханим эшик ачылыр.

Мункир сорур санга «сурияний» тил,
Бу ишлени кёрлюгюнгю шексиз бил.

Къабыр къысар, кючлю тарлыкъ жетдирир,
Жиклеринги бир биринден ётдюрюр.

Окъусанг – Къуран анда нёгер болур,
Намаз къылсанг, къабырынг нюрден толур.

Тамам этсенг хаж, ораза зекятны, –
Къууанып табарса анда хар затны.

Мункир, Накир тынч сууаллар этерле,
Жубата, жукълатып, берип кетерле.

Сен – махшаргъа дери анда къалырдан,
Къобар ол кюн хар адам да къабырдан.

Санга ол кюнню халларындан айтайым, –
Махшар халкъны таурухуна къайтайым.

Къобарса къабырдан, сур юфгюрюлюп,
Къалырса ол жерде минг жыл тирилип.

Къобарса къабырдан кесинг жаланлай,
Махшар кюнде сен жюрюрсе жаяулай.

Къоркъгъандан, анда кёзюнгю къакъмазса,
Бир сёз сёлеширге изми тапмазса.

Тузча болур ол кюн анда эриуюнг,
Табалмазса кирирге бир сериуюн.

Жууукъгъа энер кюн да, бир атым къадар,
Табалмазса ол кюн къутулур мадар.

Кюн иссиден ол кюн мийисинг къайнар,
Ачыуунгдан ол кюн жюрегинг жанар.

Жюклерсе ол кюн аркъанга адамынгы,
Билалмазса ол кюн боллукъ халынгы.

Батарса белинге дери тереннге,
Башха сагъыш келмез анда кёлюнге.

Къайгъы алыр ол кюн сени башынгы,
Танымазса, кёрсенг, кеси жашынгы.

Элгенирсе ол кюн этген хатангдан.
Ёнгелерсе ол кюн кёрген атангдан.

Эки жыйырма он сууалгъа барырса,
Жууап бермегенде, минг жыл къалырса.

Жууап бергенинглей, женгил ётерсе,
Андан сора сен хыйсапха жетерсе.

Барырса хыйсапха, аман къыйналып,
Турурсан Аллахны аллында уялып.

Къарарла, дефтеринги санга берип,
Жилярсан, ичиндегилерин кёрюп.

Аллах санга хыйсап этер сагъатха,
Санларынгы сёлешдирир шагъатха.

Барырса анда сыйратха терк сюрюлюп,
Кетерсе сыйратдан энишге юрюлюп.

Эмерле жилянла, юсюнге жыйылып.
Жанарса жаханимде жыйырылып.

Шайтан бла сени бирге байларла,
Этинги жаханим итле чайнарла.

Жилярса ол кюн: «Суу беригиз, – деп, – манга!»
«Жаншай тур!» – деп, жууап этерле санга.

Сюе болсанг жаханимге бармазгъа,
Кюреш Ибилисге боюн салмазгъа.

Дуния бла нафс айтханнга айланма,
Жаханимде шайтан бла байланма.

Нек алмайса бу сёзлени эсинге,
Нечик жазыкъ эталмайса кесинге?

Къарындашым, бу сёзлени ариу ал,
Китап айтхан хар бир сёзге боюн сал.

Ахшылыкъ этсенг, дунияда бир берип,
Къууанырсан, ахыратда он кёрюп.

Хайыр эт да, бу дунияда къуллагъа,
Эркин болурса жаннетде хурлагъа.

Къонакъ келсе сени юйюнге – ариу кёр,
Аз-кёп болсун, садакъаны бираз бер.

Аллах буюргъанны къоймай эталсанг,
Буюрмагъан ишлеринден кеталсанг,

Жаннетлени сыйлыларын алырса,
Жаханимден узакъ болуп къалырса.

Ариу болса хар адамгъа къылыгъынг, –
Къабыл болур сени этген къуллугъунг.

Чомарт болсанг, нюр жаннетге кирирсе,
Сыйратда кёк жашнагъанлай жюрюрсе.

Эринмейин, жамагъатха жюрюсенг,
Халкъ къатында сыйлыладан бири – сен.

Болсанг мында беш намазны этерге сакъ,
Къыямат кюн болур бетинг сютден акъ.

Инжилтмесенг ананг бла атангы –
Аллах кечер сени этген хатангы.

Дунияда не сюйсенг къарындашынга –
Ахыратда ол келликди башынга.

Ёксюзге, факъыргъа келсе жазыгъынг –
Бек кёп болур сени ахырат азыгъынг.

Ахшыланы ахшылыгъын унутма,
Санга аманлыкъ этгенлеге дерт тутма.

Хайыр берсе халкъгъа аузунг бла къолунг,
Тюз болур ахыратда барлыкъ жолунг.

Адамлагъа, тил жюрютюп, сёз салма,
Ахыратны азабын сатып алма.

Эсириклик этген болсанг юмметге –
Ёталмазса жаханимден жаннетге.

Тенглеринге этген болсанг изарлыкъ –
Ахырында сынарыкъса бек тарлыкъ.

Къызгъанч болсанг, азны-кёпню санарса,
Къыямат кюн жаханимде жанарса.

Сакъ бол, адамны ызындан иш сёгерсе –
Ахшылыкъларынгдан берип тёлерсе!

Намаз къылсанг адамлагъа кёзбаугъа, –
Алырса Аллахны сен кесинге жаугъа.

Жалгъан айтсанг, сен аузунга келтирип,
Ийман тохтар сенден кенгнге секирип.

Адам хакъын алгъан болсанг сен, урлап, –
Алыр сенден къыямат кюн он къарлап.

Бу дунияда этсенг шо бир артыкълыкъ,
Келир санга ахыратда жазыкълыкъ.

Бу дунияда барсанг нафсынг жолуна,
Эркин этсенг Ибилисни къолуна, –

«Намаз къылма!» – деп арсарсыз буюрур,
Ёле туруп, ийманынгы сыйырыр.

Алдар сени, дунияда кючюн жайып,
Этер санга къыямат кюн бек айып.

Айтыр ол кюн: «Айып этме, – деп, – манга,
Айып тийишлиди менден бек санга!

Дунияда бай болуп, санга бармадым,
Къуру уасуас бла сени алдадым.

Салдым сени къутулмазлыкъ тузакъгъа,
Къачарыкъма сенден бюгюн узакъгъа».

Нек къоркъмайса, бу ишлени кёре-биле,
Нек тураса дунияда ойнай-кюле?

Мени жаным, намазынгы къалдырма,
Ибилисни тузагъына салдырма.

Сен алдатсанг Ибилисге, душманнга –
Ахырында сек къалырса бушманнга.

Бушманлыкъдан артда файда тапмазса,
Артха айланып бу дуниягъа къайтмазса.

Бу дуниягъа къайтырынгы сюерсе,
Къайталмайын, жаханимде кюерсе.

Аллах бла сакъланабыз биз ма андан,
Тергеу алгъан, харип адам, сен мындан.

Беш намазны къалдырмайын эталгъан,
Харам затдан кесин сакълап кеталгъан –

Ибилисге бойсунургъа унамаз,
Ахыратда бу ишлени сынамаз.

Алдатмай тур кесинги Ибилисге,
Хакъ ийнан файгъамбар айтхан хадисге.

Файгъамбар айтханланы иги ангыла,
Мен да айтама, сен да, ийнанып, тынгыла.

Беш намазны жамауатда къылгъаннга,
Беш ахшылыкъ барды аны эталгъаннга:

Дунияда анга факъыралыкъ кёрюлмез,
Ёлгенинде, къабыр азап берилмез.

Ючюнчюсюн баян этмем мен санга –
Берирле дефтерин он кюнден анга.

Сыйратда кёк жашнагъан кибик жюрюр,
Хыйсапсыз, азапсыз жаннетге кирир.

Кязим харип бу назмуну этгенде,
Къойду, тынды, бейтлери жюз жетгенде.

* * *

Аллах анга жаннет кийим кийдирсин,
Хар бирине жаны кибик сюйдюрсюн.

1910