Кесин нафысгъа хорлатыб,
Онгсуз балаларын атыб,
Хашген болду бир уятсыз бегеджен.
Къарнын, санын этселе токъ,
Бирине да огъайы джокъ,
Къабанладан болса кесин теджеген.

Кёб айланды, кёбню кёрдю,
Джашаууна эсин бёлдю,
Кеч белее да — ол намысын тюб этиб.
Туталсам, — деб, — бир къабанны,
Оноу этди. Джазыу аны
Къууандырды — чал къабаннга тюбетиб.

Къабан кючлю эди алай,
Къулакъ джанында мушулдай,
Бегедженни джулдузлагъа учурду...
Бегеджен да, ох-ох-ох! — дей,
Къабан кете тебрегенлей,
«Кетме! Кетсенг ёллюкме!» — деб къычырды.

Чал къабанны бек махтады,
Джыламсыраб, кёб алдады,
Къысхасыча, анга барды ол эрге.
Кёб ишлетди ол къабаннга,
Къарны тойса, къабан анга
Къууанч эте, тюшюб турду джесирге.

Бетсизлик бла юоч бир болуб,
Харам хакъдан юйю толуб,
Ал джашауун унутханды бегеджен.
Онгсузлагъа бедиш этед,
Кесин халкъгъа юлгю этед,
Табылырмы анга намыс теджеген?

Боюн кюч бла сый даулагъан, —
Сыйламагъанны джаулагъан,
Ма ол болур бу дунияда эм аман?!
Иши тюшюб бегедженнге,
Амалсыз сый теджегеннге
Тойгъанынача разыды чал къабан.

1984 дж.