Муслийманла, айтайым –
Маулютха тынгылагъыз,
Файгъамбарны хапарын
Башдан-аякъ ангылагъыз.

Аллын башлап айтайым
Болушуну ал бурун.
Халкъдан алгъа жаратды
Файгъамбар боллукъ нюрюн.

Аны ючюн жаратды
Жети кёкню, жерлени,
Аны ючюн болдурду
Тишилени, эрлени.

Хар жаратхан затындан
Аны артыкъ сюйгенди.
Махлукъатха Аллах аны
Рахмат этип ийгенди.

Аллах мурат этгенди
Аны нюрюн жаяргъа.
Аны нюрю башланды
Бирден бирге таяргъа.

Таза болгъан атадан –
Сыйлы анагъа айланды.
Ата-ана ахшысы
Файгъамбаргъа сайланды.

Бир файгъамбар озмады
Китабында кёрмейин,
Аны бла къоймады,
Сюйюнчюлюк бермейин.

Бу сыфатда, бу халда
Кёче-келе кетдиле.
Къурайишли Меккада
Абдуллахха жетдиле.

Аны нюрю атадан –
Аминатха эннгенди.
Сыйлы болгъан ананы
Ауурлугъу женгнгенди.

Файгъамбарла тюшюнде
Кезиу-кезиу къайтдыла, –
Къарнындагъы жашындан
Сюйюнчюлюк айтдыла:

«Сенден сыйлы Уллу Аллах
Бир къатынны кёрмеди.
Санга берген баланы
Бир къатыннга бермеди.

Инша-Аллах, къоркъма сен,
Ырахатланып жатарса,
Къарнынгдагъы туугъанда,
Сен Мухаммат атарса».

Къарны болуп анасы
Эки ай тамам толгъанда,
Ёлдю атасы Абдуллах,
Мадинагъа баргъанда.

Къайын ата жюк болду
Аминатха, къараргъа, –
Аямайын кюрешди
Хар ишине жараргъа.

Аллах сюйген файгъамбар
Тууар кезиу жетгенде,
Аны тапхан анасы
Кюченнгисин этгенде,

Сыйлы болгъан мёлекле
Жан-жанындан чапдыла,
Башхаладан жашырып,
Къанатларын жапдыла.

Мариям бла Асият
Мычымайын жетдиле.
Эки хур къыз келдиле,
Аначылыкъ этдиле.

Анасындан тууду ол –
Аурутмайын, арытып.
Бу дуниягъа келди ол,
Толгъан айлай жарытып.

Тууду таза жууулуп,
Тамам киндик кесилип,
Кёзю сурма сюртюлюп,
Ариу сюннет этилип.

Башын ёрге кётюрюп,
Къолун жерге жетдирип,
Кёзюн кёкге къаратып,
Тилин тасбих этдирип.

Он экинчи баш кече,
Раббигъул ауал айда,
Тууду, къууанч кёп болду
Кёкде, жерде – хар къайда.

Аны нюрю жарытды
Кюнчыкъгъанны, батханны,
Сыйлы этди Уллу Аллах
Аны бизге тапханны.

Жети кёкде мёлекле
Мархабагъа турдула.
Андан сора шайтанны
Кёкде къоймай къуудула.

Маула я сва салли уа саллим
Даиман абада
Гъала хабибика
Хайрилхалкъ и киллихим...

«Мархаба, я мархаба,
Ой, ахырат юйюбюз,
Эсен келгин, сау келгин,
Халкъдан сыйлы бийибиз.

Ол дуниягъа чыкъгъанын
Саулай алам билгенди,
Хар бир къайгъы тас болуп,
Уллу къууанч келгенди», –

Деди аланы хар бири,
Таууш этип мархаба.
Мархаба, я мархаба,
Бади-шахим мархаба.

Мархаба, я мархаба,
Кёз жарыгъым мархаба,
Мархаба, я мархаба,
Жан тамырым мархаба.

Мархаба, я мархаба,
Дуния уллусу мархаба,
Мархаба, я мархаба,
Халкъ сыйлысы мархаба.

Мархаба, я мархаба.
Сенсе Хакъны ийгени,
Мархаба, я мархаба,
Сенсе халкъны сюйгени.

Мархаба, я мархаба,
Маулютюнгю къургъанбыз,
Мархаба, я мархаба,
Сени алынга тургъанбыз.

Къабыл азап кёргюзтмей,
Къабырлада жатдырлыкъ,
Гюнахланы кечдирип,
Жаннетлени тапдырлыкъ.

Мархаба, я мархаба,
Шафагъатны билебиз,
Мархабагъа биз туруп,
Сенден аны тилейбиз.

Ол туугъанлай, ёчюлдю
Мажюс оту – жанмады.
Фарис сууу къуруду,
Бир тамычы таммады.

Арсар болуп къалдыла
Кяфырланы башлары.
Муру-чуру болдула
Къуллукъ этген къачлары.

Къутулгъанлай, Аминат
Бир сюйюнчю жиберди:
«Келсин, кёрсюн атабыз,
Аллах бизге жаш берди!»

Абдул-Муталип, барып,
Жашны алып кёргенди.
Хар кёргенин Аминат
Анга айтып бергенди.

Жашын алып къойнуна,
Кёп сёзлеге жетди ол.
Къууанып, Уллу Аллахха
Кёп шукурла этди ол.

Алты ай жукка ичирди
Ёз анасы Аминат...
Тынгылагъыз, айтады
Сют анасы Халимат.

«Бану-Сагъит атлыды
Биз жашагъан элибиз.
Жауун жаумай, кюн къысып,
Къайгъылыды кёлюбюз.

Элибизни ахшысы
Жыйылдыла, толдула.
Къатын, киши къалмайын,
Оноу-кенгеш болдула.

Оноулары ол болду:
Биз Меккагъа барайыкъ,
Къурайишли тукъумдан
Эмчек улан алайыкъ.

Берекетли тюйюлдю
Биз жашагъан жерибиз.
Къурайишли бийледен
Берекетле кёрюрбюз.

Бу оноуну юсюнден
Ашыгъышлы тебиредик.
Асыры ашыкъгъандан
Бир бирге онг бермедик.

Къарыусуздан эшегим,
Мени оздула, кетдиле.
Менден алгъа хар бири
Мекка элине жетдиле.

Менден алгъа хар бири
Эмчек улан алдыла.
«Жеталмадынг, къалдынг», – деп,
Манга айып салдыла.

Болалмадым алача
Мен кесими къураргъа.
Барып кирдим мен элге –
Эмчек улан сураргъа.

Бир себепсиз болмайды
Уллу Аллахны хар иши,
Мени аллыма жолукъду
Жарыкъ бетден бир киши.

Бир жанына бурулуп,
Манга ётерге къойду жол,
Абдуллахны атасы
Абдул-Муталип эди ол.

Улан излегеними
Айтханымда мен анга:
«Сен сюйгенлей болсун!» – деп,
Жууап берди ол манга.

Менде барды бир ёксюз,
Уланымдан туугъанды.
Алыр болсанг – берейим,
Алты ай тамам болгъанды».

Айтды манга: «Къайт артха,
Сени бла барайыкъ.
Алыр болсанг, аны биз
Ишлерине къарайыкъ».

Къайтып бардыкъ юйюне,
Мени сыйлы кёрдюле.
Дарийлеге бёленнген
Жашны манга бердиле.

Жашны алгъанлай къойнума,
Кёзюн ачып къарады.
Кёзлеринден нюр чыгъып.
Жюрегиме жарады.

Айтхан эдим алагъа,
«Мен ызыма къайтайым,
Бу жашчыкъны болушун
Мен эриме айтайым».

Барып айтдым эриме:
«Кел, барайыкъ, кёрейик,
Мен сюйгенни сен сюйсенг,
Эмчек алып келейик».

Эрим айтды, кёргенлей:
«Нек алмадынг муну сен!
Манга сормай алсанг да,
Ыразы боллукъ эдим мен».

Женгил болду хар саным –
Аны эмчекге алгъанлай.
Ёшюнлерим къыздыла,
Аны аузуна салгъанлай.

Жашны алып тебиредик.
Къабыл болуп тилекле.
Нёгерлеге жетишип,
Ырахатланып жюрекле.

Нёгерлерим келдиле,
Жашны алып кёрдюле,
Алгъыш этип хар бири,
Жашны манга бердиле.

Къууанышып барыбыз,
Эмчеклеге къапландыкъ.
Эшеклеге минишип,
Жолубузгъа атландыкъ.

Баралмагъан эшегим
Барын озуп башлады.
Жашчыкъ бла миннгенлей –
Алгъын халын ташлады.

Аны эмчекге алгъынчы –
Такъыр эди жашауум.
Ол юйюме киргенлей –
Эркин болду ашауум.

Аны эмчек алгъынчы –
Кеси жашым тоймаучед.
Кече жатсам, тёшекде
Кёз къысаргъа къоймаучед.

Аны нюрю бла мен
Бютюнлендим жарыкъдан.
Бёлек къоюм бар эди –
Бек къарыусуз, арыкъдан.

Къойларымы жыйдырып,
Аны аллына элтдирдим,
Сыйлы сабий къолларын
Сыртларына жетдирдим.

Арыкъ болгъан малларым –
Къалмай семиз болдула.
Къуруп тургъан желинле –
Къызып, сютден толдула.

Бир табакъгъа аш салып,
Анга ашатсам башындан, –
Тоюучу эди юйюрюм
Аны къалгъан ашындан.

Ол табакъны толтуруп,
Бирер-бирер бергенде,
«Тоярламы, – деп, – андан?»
Кесим сынап кёргенде, –

Ашаучу элле бирерин,
Бир затын да къоймайын,
Къалыучу элле къарашып,
Биреринден тоймайын.

Жашларыма айтыучем:
«Мухамматны урмагъыз!
Мухамматдан алгъа сиз
Ашха тие турмагъыз».

Кезиуюне келгенде
Жумушуму этерге,
Чыкъды бир кюн жаш бала
Къойчукъланы кютерге.

Жашчыкъ келди къууулуп,
Бети сары-саз болуп,
Хахай этди ол манга,
Жилямукъдан кёз толуп.

Айтды манга: «Ой, анам,
Мухамматха жетсенг а,
Сay табарма деп аны,
Ахшы къууум этсенг а.

Ёшюнюмю тикдиле,
Олсагъат сау этдиле.
Сен келгенни кёргенлей,
Мени къоюп кетдиле».

Аны кибик мен анда
Кёп аламат кёргенем,
Къоркъгъандан, элтип аны
Мен юйюне бергенем.

Хапарын айтдым сизге, –
Жюреклеге салыгъыз.
Салауатла кёп салып,
Шафагъатын алыгъыз...»