Шхайтыдан бир къара къаргъа къычырды,
Къарачайгъа бир кюзлюк ёртен ычхынды.
Ол а ёртен тюлдю, къанлы ёлетди,
Акъыллы башланы тели этди, сёр этди.
Къойда айланнган къойчу итлени
Къой кесерге, тейри, юретди.
Джерле джарылдыла да — джерк чыкъды,
Бу джаман ауруу бизни ичибизден нек чыкъды?
Чыкъды эсе шам Къарачайны джер джутду.
Отла джанадыла Учкуланда джалынсыз,
Бу ариу къызла уа къайры кетиб баралла,
Некяхлары бир да болмай къалынсыз?
Кёзлери, къашлары къара къыйылыб,
Тал чыбыкъла кибик ары-бери бюгюле,
Нек барадыла джер бешиклеге джыйылыб?
Къайда къалдыла сабийлеге салыннган,
Ма ол къаты сюекледен сыббала?
Къурукълада кюе ашаб, халек болдула
Чебгенликге айырылгъан ариу къыббала.
Къалабек улу Асланбек кёрУмчи
Кёкде чаукаланы шкок бла атады.
Кючюк улу Асланбек, не этейим,
Къонакъ юйде джер къучакълаб джатады.
Къонакъ юйде ёрге тагъылыб къалгъанды
Асланбекни сарыкъулакъ сюлпюк бычагъы,
Бир узалгъанлай джети ёлюкге джетеди.
Бийнёгерни къатыны болур ариу Генджакъыз,
Суу тилегеннге аякъ бла бал беред.
къаншауну къатыны ариу Хайыркъыз,
Тишлик тилегеннге тутуб сусаб беред.
Гилясданны къатыны ариу Зауурдат,
Намыс ючюн агъач аякъдан тюшмей джан беред,
Чегетден кюллюмге къараб джылайды.
Гилясданны ай джаякълы Кюлсюнюн
Энди бу джалгъан дунияда къараб ким кёрюр?
— Мени сары атымы сабанладан бери алыгъыз,
Эки уланымы джанаша кёрге салыгъыз.
Асланбек кеси ала аслан беллиди,
Шхайтыны тогъузаулан сакълайды,
Кёб ёлюмден къабыр орун табмайбыз.
Бир сорабыз да эмина кирмеген эл джокъду,
Эминадан къайры къачыб къутулурбуз.
Нек болушмайла межгитледе къуранла?
Къартларыбыз къырылыб, шындык болалла,
Эмина бизни къалай излеб табханды?
Кёб дарий, джибек бермеск,
Афенди ёлюк къатына бармайды,
«Ол шеитди» деб, джуууб кёрге салмайды.
Алгъын ёлгсн басдырылмай къалса да,
Афенди дарий бергеннге чабханды,
Эмина бизни излеб къалай табханды.
Энди гяур эмина не этерикди?
Адамыбыз бары къалмай ёлгенди.