Кесин тенгми этгенед да кёкде Чолпаннга,
Халкъ чунгурда къалгъан кибик кёрюндю анга.
Тутабыз деб кёрселе уа, къолларын созуб,
Ол кёзбауча тас болаед, кёблени къозуб.

Бир багъалы таш болса да сууукъ джюреги,
Джылы сёзден джарылгъанед белинден эки.
Джарылгъандан бир гюл чыкъды, ёсюб башлады,
Джылыу таба, кёб да турмай чакъды, джашнады.

Уллу кёллю болуу шартла кете эсинден,
Сюймеклиги кёбге иги этди кесинден.
Алтын уяда чыичыкъгъа ушатды кесин,
Бир кюн бир тансыкълыкъ сезим кючледи эсин.

Аны сюйген джандан эсе, ол сюйсе да бек,
Къачхы кюнле келдиле да, суууду джюрек.
Аны халын сезген инсан, тамам къыйналды,
Аны алтын уясындан къолуна алды.

Айтды: «Сен насыбсыз болсанг, насыблы болмам!
Уч! Эркинсе! Сакъларыкъма, ёлюб къалмасам!»
Ол кёрдю да учама деб, болургъа эркин...
Учалмады, унутханед уча билгенин.

1985 дж.