Биз чыкъгъанек хажи жолгъа – сафаргъа,
Тынгылагъыз шейит ёлген хапаргъа.
Хажи Дауут шейит болуп ёлгенди –
Жюреклеге кёп къайгъыла келгенди.

Аз башланды Мадинада маразы,
Аллах болсун ол шейитге ыразы.
Мадинадан чыкъды, кёлю ойнамай,
Жаммогъа жетишди, адам къыйнамай.

Аз-аз ауруй, алты кюннге жетди ол,
Жетинчи кюн осуятын этди ол.
Къарап кёрдю кёзлерими кёзлери,
Былай болду манга айтхан сёзлери:

«Хажи, – деди, – мен дуниядан кетеме,
Жетишдирсенг, осуятымы этеме.
Мен ёллюкме, сен саламат къайтырса,
Мен айтханны ахлулагъа айтырса.

Кёп жашасакъ да, ахыр бир кюн ёллюкбюз,
Къайда да биз бу кезиуге келликбиз.
Бу ёлюмге къайгъы алмайды жюрегим,
Илля-биллях, къабыл болду тилегим.

Мени ючюн жахил адет тутмагъыз,
Къолда болса, садакъамы унутмагъыз.
Жиляп, манга къабыр азап салмагъыз,
Ахыратны азапларын алмагъыз.

Осман – тели огъурсузду, билеме,
Мында ёлюп, къара жерге киреме.
Эгечим Къызай, халалым Кермахан,
Гюнахларын кечсин халикъу Рахман.

Этген гюнахланы Аллах жашырсын,
Бу дуниядан ийман бла ашырсын.
Бир хожагъа аз садакъа бергенем,
Ол хожаны мен тюшюмде кёргенем,

Келип тутду хожа мени къолуму,
Артха бурду бара тургъан жолуму.
Тынч жолубуз, узун болуп, тыйылды,
Башыбызгъа мазаифле къуюлду.

Кийимими факъырлагъа берсинле,
Сени, ёлгюнчю, мени кибик кёрсюнле».
Бу назмуну Кязим харип этгенем,
Къолум бла жерге салып кетгенем.

1910