Кёкге, жерге къарасам,
Хайран болуп къалама.
Уллу Аллахха табынып,
Керти ийман салама.

Кёкню, жерни юсюнде
Ненча сейирликле бард!
Аллахлыгъын танытыр
Ючюн жаратханд, Жаббар.

Биз юсюнде жашагъан
Жер – биринчи далилди.
Аны ишлеп, хауада
Тутхан – Аллах жалилди.

Тёртден ючюсю – тенгиз,
Къалгъаны – тёгерек жер.
Аллах аны тутмаса,
Ким тутар эд, жууап бер?

Багъана жокъ, аркъау жокъ,
Жукъну юсюнде турмайды,
Ары-бери чайкъалып,
Жукъгъа кесин урмайды.

Багъана жокъ, тиреу жокь –
Жукъгъа да такъмагъанды,
Кёп заманла кетсе да,
Ол эншге акъмагъанды.

Эди аны кючюнден
Турлукъду сууу, жери –
Жолларындан ажашмай,
Къыямат кюннге дери.

Биз кёрген бу фалакла,
Ол тыймайын къуюлса,
Ким тыяр эди аланы,
Бары бирден оюлса?

Не гитче зат да турмаз
Бош хауада тыйылып,
Бир тыйыучу болмаса,
Ёз орнунда жыйылып.

Хар бир фалак турады,
Мекямындан кетмейин,
Кете барып, арада
Бир бирине жетмейин.

Барына чыракъ болуп
Кюн турады жарытып,
Хар бир затны кёргюзтюп,
Жанлылагъа танытып.

Аны жарыгъы бла
Хар ким ишине кетед,
Ол батхынчы, дунияда
Хар жан жашауун этед.

Ол батханлай, къалабыз
Къап-къарангыгъа кирип,
Хар жан уясын табад,
Тынчайыр жерин билип.

Ол Кюнню жюрюуюне
Кече, кюндюз да шагъат.
Ол экиси хар заман –
Жыйырма бла тёрт сагъат.

Аллахны сагъатыды ол –
Ууахтыны танытхан,
Аны бла биргелей
Фалакланы жарытхан.

Адам, сагъатын ишлеп,
Аны дайым къурмаса,
Бош хауа да болмайды,
Ол кётюрюп турмаса.

Кюн да аны кибикди,
Бир иеси барды аны,
Сагъатны къуруп тургъан –
Ол Аллахды деп таны!