Эй, адамны баласы,
Жанынг чыгъып кетеди.
Жанынг сенден кетгенлей,
Бир мёлеек жетеди.

Ол айтады ёлгеннге:
«Мухаммат дин келтирди,
Сен дуниянымы ёлтюрдюнг,
Дуния сеними ёлтюрдю?»

Ёлгеннге ол айтады,
Жатхан жерден алгъанда,
Келтирип, ол адамны
Къанга юсюне салгъанда:

«Эй, адамны баласы,
Айтчы, къайдады эсинг?
Къайда сени къууатынг,
Нек сёлешмейсе кесинг?

Ий, адамны баласы,
Былай некди халларынг?
Къайдады алгъын къууатынг,
Нек тутмайды санларынг?

Дуния сени тыймады,
Келип анга жалындынг.
Ахыр кюнде жау болдунг,
Къанга юсюне салындынг.

Кетерикле – кетерле,
Айырылдынг сен жазыкъ,
Сени узакъ жолунг бар,
Алдынгмы болурча азыкъ?

Эй, адамны баласы,
Мадар болмаз ёлмезге,
Узакъ жолгъа кетесе, –
Къайтып бери келмезге.

Ийман бла ёлдюнгмю
Узакъ барыр жолунгда?
Барлыкъ жолунг – къарангы,
Чырагъынг жокъ къолунгда.

Бу дуниягъа алдатмай,
Муратынга жетдингми?
Жангыз къалай турлукъса,
Нёгер хазыр этдингми?

Жатар жеринг – топуракъ,
Юсюнгде болур къанга,
Ахлуларынг кетгенлей,
Бир таууш келир санга:

«Жанынг кибик кёргенле
Санга къалай этдиле?
Киши, келмей къатынга,
Жангыз къоюп кетдиле».

* * *

Китаплада жазылгъан:
«Дуния деген – кезиу»,– деп,
Сиз да айта турурсуз –
«Файгъамбарны сёзю» деп.

Азырайылдан къутулур
Адам, ёлюп къалгъанда, –
Юсюнден тешип аны
Кийимлерин алгъанда.

Жанны берген къыйынды,
Кетди къарыуум, кючюм.
Акъырын жан берейим,
Алыгъыз Аллах ючюн.

Атам, анам сыласын
Кёзлерими, къашымы,–
Кёрюрге бир къоюгъуз,
Къысмагъанлай башымы.

– Жапмагъыз,– деп тилейди, –
Башымы, ала кёргюнчю.
Энди аланы кёрюу жокъ,
Къыямат кюн келгинчи.

Барлыкъ жолум узакъды,
Къайтып бери келиу жокъ.
Сёзюмю унутмагъыз,
Энди сизни кёрюу жокъ.

Жапмагъыз сиз башымы,
Атам келип бир кёрсюн,
Салгъан къыйынларына
Бюгюн ыразылыкъ берсин.

Тогъуз айны къыйналып,
Ол къарнында ёсдюрген
Жарлы анам да кёрсюн, –
Саныма эт этдирген.

Бешигимде ёсдюрген
Анама бир къарайым,
Аллах ючюн, къоюгъуз, –
Тансыгъымы алайым.

Бирге ойнап тоймагъан
Къардашларым келсинле,
Аллах ючюн къоюгъуз, –
Эчечрим кёрсюнле.

Файгъамбарны сёзюдю,
Муну ахшы сунугъуз –
Юй ахлусуна ёлгенни
Кёре турма къоюгъуз.

Алгъа ёлгеннге – артдагъы
Ыразылыкъ беригиз.
Къыямат кюн болгъанда,
Жарыкъ бетден кёрюгюз.

Бир да адам къутулмаз
Бу дунияда ёлгенден.
Я Аллахым, сен сакъла
Иймансыз жан бергенден.

Ол адамгъа, баргъанда,
Жатхан жери да даулай:
«Нек келдинг бу тар жерге,
Турмай дунияда саулай?

Юсюмде кюлюучю эдинг
Сен, кесинги тыялмай,
Къалай келдинг кенг жерден
Бу тар жерге, уялмай?!

Ариу сёзлеринг къайда?
Нек, сёлешмей, былайса?
Айтып барыр жолунг жокъ,
Энди нек деп жиляйса?

Ийман бла келдингми
Кенг дуниядан сен манга?
Нек билмединг, хей, адам,
Бу кюн жетерин санга?

Къыйналып юйле ишлединг –
Анда кимле жашарла?
Не кёп затынг къалса да,
Аны бирле ашарла.

Бош болду алты санынг,
Азырайыл жан алды.
Барын да къоюп кетдинг,
Энди санга не къалды?

Жерде ийманынг болсун,
Керек тюйюлдю опуракъ,
Этинги къуртла ашарла,
Сюегинги – топуракъ...»

Къуранны окъуй турсанг –
Ол санга жолдаш болур,
Намаз, ораза тутсанг –
Ол санга къардаш болур.

Бисмилляхды дарманы
Жилян бла макъагъа,
Ол – къарангы юйюнгде
Тёшек болур аркъанга.

Туугъан адам кёреди
Бир Аллахны табасын,
Къоркъмасанг да, файда жокъ,
Аллах этер жазасын.

Аллахым, сен сакълагъын,
Иймансыз ёлюп кетмей,
Къыямат кюн сен болуш,
Кенг рахмунгу тар этмей.

Кимни да айырмайды –
Азырайылны жаулайым,–
Барын да ол алады,
Адам къоймай саулайын.

Ата, ана демейди,
Сабийни ёксюз этеди,
Жангыз демей, кёп демей,
Барын да ол элтеди.

Жаннетде кёрюшдюрсюн
Жарыкъ этип бизни Аллах.
Аллахдан келген эсе –
Ыразыма, алхам дулиллах!