Локъман хажи, сен эслисе, сабырса,
Мен ёлсем да, таулагъа сау барырса.
Жамауатха ачы къуугъун салырса,
Ыразы эдим, ыразылыкъ да алырса.

Кюйюп-бишип чыкъдым тангнга, амалсыз,
Ёлюр ауруу тийдими экен замансыз?
Алтау эдик хакъ жолуна чыкъгъанла,
Аллахны измисине ашыкъгъанла.

Тёртюбюзге ийгенди келечисин,
Атландым анга, баям, энди кесим.
Къызыу тийди аман ауруу саныма,
Сакъат эдим, къоркъуу тюшдю жаныма.

«Жарлы Кязим ёлдю, – дерсе, – узакъда»,
Мени жарлы юйдегими къучакълап.
Сафарыбыз къыйын болду, не этейик,
Бу дуниядан ийман бла кетейик.

Жерибизге эсен жетип болалсанг,
От жагъангда сыгын отха къарасанг, –
Локъман хажи, кёп шукурла этерсе,
«Жаннет юйю – туугъан жерибиз!» – дерсе.

Хапар бла Бызынгыгъа барырса.
Кече мени жарлы юйюмде къалырса.
Шыкъыда юч кюн дууа алдырырса,
Ташларындан тансыгъымы алырса.

Ёлюгюм киши жеринде къаллыгъын
Билеме. Ол таууш эрттеден келед.
Жокъ бу дунияда берлигим, аллыгъым,
Сен, хажи, жарсыуларыма сууал эт.

Ала басдыла, жюрегими эзе,
Кёп болдула, Шыкъыны ташларыча.
Мында да жатарма, жарсыудан безе, –
Палах кёп, жараларым ашланырча.

Мында мени адет бла асырарса,
Бар керегими да сен мажарырса.
Сора жерибизге эсен барырса,
Инш-Аллах, халкъынг бла къалырса!

Биз кёп да насыплыбыз тауда дерсе,
Къум тюзде кюйгенлени эсгерирсе.
Юйсюз, жерсиз тентеклеге кюерсе,
Анда жарлы халкъынга эс берирсе.

Азатлыкъ жокъ бир жерде, аны жолу
Кесилгенди, – энди биз билдик толу.
Тюзлюк сатылгъанды, Локъман, хар къайда,
Табыныудан, тилекден жокъду файда!

Кюн чыгъады анда да, батады де,
Бай тахтада, жибекде жатады де,
Жарлы эсе, аны тангы – танг тюйюл,
Жиляй-улуй, аман бла атады де.

«Ишлегенни кёлю жарыкъ», – деген Кязим
Ишлегенни къыйынлыгъын кёрдю де.
Къызгъан юзмез толтургъанда кёзлерин –
Къарыусузгъа тилек эте, ёлдю де.

Къарыусузну душманы – кёп, досу – аз.
Аллах да унутханды аны дерсе.
Ач кишини аят, зикир тойдурмаз, –
Дин къардашым, халкъгъа себеп излерсе!

Мен жатарма киши жеринде – узакъ,
Къабырымы сакъ жауунла жууарла.
Саула, сиз халкъыбызгъа болугъуз сакъ,
Азатлыкъны ёкюллери тууарла!

1910